Ik denk dat “2.0” een belangrijke rol gaat spelen bij archieven, voor zover dat al niet het geval is. En niet alleen bij archieven, maar bij alle bedrijven, overheidsorganisaties en individuen. Voor zover dat al niet het geval is. Ik denk (hoop?) dat we het ook heel gauw geen “2.0” meer noemen, maar dat we het helemaal niet meer benoemen. Dat het een natuurlijke vorm van communicatie wordt. Je zegt toch ook niet: ik doe aan telefoneren, of ik doe aan email?
Van de genoemde bronnen volg ik De Digitale Archivaris al een tijdje. Deze blogpost is alweer van een tijdje geleden, maar nog steeds zeer relevant. DDA heeft het hier over het belang van op elkaar reageren, want dát is wat het sociale web sociaal maakt, nietwaar? Maar reageren is soms lastig. Want ach… hoe vaak kan je zeggen “leuke post”, of “mooie foto”? Of je denkt, dat “ze” niet op je reactie zitten te wachten, vast wel zullen denken, heb je hem/haar weer. Of zo. Of je wil nog even nadenken over je reactie en dan… zijn er weer andere dingen belangrijk.(Of ben ik de enige die zo denkt?)
De digitale archivaris zegt hierover:
“Maar stel dat deze foto, jouw foto, aan een spijker in een museum hangt en jij en een andere museumbezoeker staan erbij. En stel dat die ander ineens uitroept: "Mooie foto!" Loop je dan weg? Want dat is wat we digitaal vrijwel dagelijks doen, toch? Nou, je zult in dat museum vast niet weglopen, maar eerder het gesprek aangaan”
Nou Christian, bij deze: ik reageer bijna nooit, maar ik volg je blog met veel interesse ;-).
Voor archieven is het een valkuil om web 2.0 tools alleen te gebruiken als PR-middel, om aankondigingen mee te doen, en berichten over jezelf te retweeten. Ik moet heel eerlijk zeggen dat we daar als stadsarchief nog een beetje in blijven hangen. En het toverwoord is dan: reageren, ook (vooral) in discussies waar (opbouwende) kritiek op je organisatie wordt geleverd.
En ach, ik vind het ook wel een beetje jammer dat we bij de cursus 23 dingen niet zo vaak op elkaar hebben gereageerd. Had het leuk gevonden als we wat meer online in discussie waren gegaan. Maar ja: geen tijd, druk, je kent het wel. Geldt voor mezelf ook trouwens. Hoewel ik, zeker in het begin, nog best wel eens reageerde op deze en gene.(Echt wel, hoor..)
Leuke reactie! En bedankt daarvoor.
BeantwoordenVerwijderenIk begrijp je wel hoor, dat het je soms moeilijk lijkt om te reageren. Maar uiteindelijk zijn er 1001 redenen om niet te reageren op iets van een ander - sommige argumenten snijden hout, andere zijn simpelweg slechte excuses. Zet daarom gewoon eens redenen op een rij waarom je wél zou reageren.
Mijn 'reageren' gaat niet alleen over blogposts trouwens, maar ook over forums, tweets en wat dan ook. Eigenlijk gaat het over actief benaderen van anderen, zoals klanten, maar ook collega's, die ook jou actief benaderen, direct of indirect. Zeker in die gevallen is niet-reageren synoniem aan negeren. In andere gevallen is het kansen missen.
Hier de uitdaging van De Digitale Archivaris: ga tijd inruimen om actief online te reageren en bij te houden wat de resultaten zijn. En kijk wat het oplevert. Je zult versteld staan! (Blogs en Archief 2.0 zijn goed om te beginnen, maar je mag ook meteen op échte klanten duiken!)
En wat je zegt over het type gebruik van sociale media door archiefdiensten, dat vind ik ook. Het is nog veel 'zenden'. Zelfs veel persoonlijke accounts lijken een soort pr-instrumenten voor de eigen archiefdienst. (Persoonlijk gruwel ik bijvoorbeeld van retweets van complimentjes aan je archiefdienst via Twitter - voor je volgers zijn die tweets namelijk compleet zinloos, want wie zit op dat soort borstklopperij van je te wachten? Nou ja...) Dat is jammer, maar wel begrijpelijk.
Je daar bewust van zijn is de eerste stap...
Ik ben het helemaal met je eens, Anje. En in "ons" geval speelt natuurlijk ook nog mee dat wij directe collega's zijn, en elkaar bijna dagelijks zien. Tja, en wat gebeurt er dan: ik reageer 1.0 (om die termen nog even te gebruiken) op jouw 2.0 berichten. Praten gaat nu eenmaal sneller dan een bericht typen dat de hele wereld kan lezen en dus enigszins leesbaar en begrijpelijk moet zijn. Dat tijd-argument speelt nu eenmaal mee. Voor ons(mij) functioneert dit enigszins, maar dit is uiteraard niet de bedoeling. Dat kan dus beter, maar ja ... die tijd. Dus toch maar tijd in mijn agenda inruimen? Ik ga er over nadenken!
BeantwoordenVerwijderenNu kan ik natuurlijk niet achterblijven: dank voor jullie reacties :-)
BeantwoordenVerwijderen@Christian; ik ben al een beetje met jouw uitdaging begonnen, en het bevalt tot nu toe erg goed. Ik zit alleen niet zo aan de publiekskant van het archief. Dus ik bemoei me gewoon met van alles.
@Jacob: Ben ook blij met jouw 1.0 reacties uiteraard, maar het is alleen jammer dat die dan geen reactie van anderen zullen oproepen.
@Christian: Ik ben t.z.t. erg benieuwd naar je ervaringen. Goede reden dus om te blíjven bloggen. ;-)
BeantwoordenVerwijderenEigelijk zou er een 23-archiefdingen chatbox moeten zijn met vaste chattijden. Bijvoorbeeld elke vrijdag om vier uur chatten, waarbij dan iedereen bijvoorbeeld tenminste 10 minuten mee moet doen en waarbij elkaars blogs worden besproken.
BeantwoordenVerwijderen