Ding 21: reageren op " reageer!"

Ik denk dat “2.0” een belangrijke rol gaat spelen bij archieven, voor zover dat al niet het geval is. En niet alleen bij archieven, maar bij alle bedrijven, overheidsorganisaties en individuen. Voor zover dat al niet het geval is. Ik denk (hoop?) dat we het ook heel gauw geen “2.0” meer noemen, maar dat we het helemaal niet meer benoemen. Dat het een natuurlijke vorm van communicatie wordt. Je zegt toch ook niet: ik doe aan telefoneren, of ik doe aan email?

Van de genoemde bronnen volg ik De Digitale Archivaris al een tijdje. Deze blogpost is alweer van een tijdje geleden, maar nog steeds zeer relevant. DDA heeft het hier over het belang van op elkaar reageren, want dát is wat het sociale web sociaal maakt, nietwaar? Maar reageren is soms lastig. Want ach… hoe vaak kan je zeggen “leuke post”, of “mooie foto”? Of je denkt, dat “ze” niet op je reactie zitten te wachten, vast wel zullen denken, heb je hem/haar weer. Of zo. Of je wil nog even nadenken over je reactie en dan… zijn er weer andere dingen belangrijk.(Of ben ik de enige die zo denkt?)

De digitale archivaris zegt hierover:

“Maar stel dat deze foto, jouw foto, aan een spijker in een museum hangt en jij en een andere museumbezoeker staan erbij. En stel dat die ander ineens uitroept: "Mooie foto!" Loop je dan weg? Want dat is wat we digitaal vrijwel dagelijks doen, toch? Nou, je zult in dat museum vast niet weglopen, maar eerder het gesprek aangaan”

Nou Christian, bij deze: ik reageer bijna nooit, maar ik volg je blog met veel interesse ;-).

Voor archieven is het een valkuil om web 2.0 tools alleen te gebruiken als PR-middel, om aankondigingen mee te doen, en berichten over jezelf te retweeten. Ik moet heel eerlijk zeggen dat we daar als stadsarchief nog een beetje in blijven hangen. En het toverwoord is dan: reageren, ook (vooral) in discussies waar (opbouwende) kritiek op je organisatie wordt geleverd.

En ach, ik vind het ook wel een beetje jammer dat we bij de cursus 23 dingen niet zo vaak op elkaar hebben gereageerd. Had het leuk gevonden als we wat meer online in discussie waren gegaan. Maar ja: geen tijd, druk, je kent het wel. Geldt voor mezelf ook trouwens. Hoewel ik, zeker in het begin, nog best wel eens reageerde op deze en gene.(Echt wel, hoor..)

Ding 22: Wat ik allemaal niet kan met mn telefoon...

Ietwat meewarig lees ik alle jubelverhalen over Androids en Iphones. Ruim een jaar geleden viel mij op dat mensen met zo’n touch-screen telefoontje daar best leuke dingen mee konden. Zuunig als ik ben, ging ik in op de goedkoopste aanbieding die ik kon vinden. En nu zit ik nog 12 maanden opgescheept met een Samsung Star *vies gezicht* en een T-Mobile abonnement *nog viezer gezicht*.

Ik weet toevallig dat Jacob heel tevreden is met zo’n toestelletje, mij kan het niet bekoren. Laat ik het er maar bij houden dat niet elke touch-screen smartphone ook meteen de functionaliteiten van een Android of Iphone heeft. Grombl…

Enfin, ik kan me best wat voorstellen van de kansen die er voor archieven liggen op dit vlak. De QR-codes bij tentoonstellingen bijvoorbeeld. Maar alleen een link naar een museumtekst voegt niet zo veel toe aan de traditionele tekstbordjes. Uit marketing oogpunt kun je het publiek via een QR-tag laten twitteren of iets “leuk” laten vinden op facebook (hoewel ik niet zo dol ben op dat concept, het kan nogal misplaatst uitpakken...)

Je kunt QR-tags ook gebruiken om mensen naar de meer interactieve delen van de site te leiden, de archiefbank, indexen en eventuele wiki's. Misschien stimuleert dit het publiek om verder te browsen - en scans te bestellen...? Layar zou heel goed ingezet kunnen worden bij de ontsluiting van de bouwarchieven, waar ik bij het Ding over Google maps ook al eens over begon (en zelfs al tot een voorzichtige aanzet tot eventuele discussie leidde...)

Maar dat wil niet zeggen dat archiefinstellingen deze toepassingen allemaal zelf moeten ontwikkelen. QR-tags bij een tenstoonstelling toevoegen schijnt niet zo ingewikkeld te zijn, leren we van mede 23-dinger Alexander. (Sterker, het is kinderlijk eenvoudig om zo'n tag te maken! Ik ga T-shirts bestellen met QR-codes! En mokken! )

Maar een layar applicatie ontwikkelen kunnen we misschien beter aan de markt over laten. In dit kader wijs ik -nogmaals- op de zeer lezens- en zienswaardige blogbijdrage en video hier:  Data Liberation Front.

#20 Footnote: een mooi voorbeeld van je ziel aan de duivel verkopen

Ten eerste: wat een prachtige website is Footnote! Ik heb een tijdje rondgesurft, inderdaad een beetje “verdwaald” af en toe, maar dat vind ik op een site als deze helemaal niet erg. Wat me vooral aanspreekt aan deze website, is dat het aan de ene kant allerlei technisch heel slimme, maar voor de gebruiker laagdrempelige zoekingangen kent, maar aan de andere kant ook overal binnen enkele kliks te zien is in welke collectie wordt gezocht, waar deze collectie vandaan komt en wat voor documenten er inzitten. Good old archivistische kenmerken dus. Daar kunnen veel archiefwebsites wat van leren!

Nog interessanter vind ik hoe deze website tot stand is gekomen. Footnote is een initiatief van een commercieel bedrijf, iArchives. Dit is eigenlijk een “scanboer”, die al veel ervaring had met het digitaliseren en doorzoekbaar maken van historische kranten. De samenwerking van Footnote en de National Archives (NARA) is zo’n typische “win-win situatie” (BS Bingo ! ;-) ): Footnote scant 4,5 miljoen pagina’s uit collecties van NARA en maakt deze doorzoekbaar. In ruil mag Footnote de documenten aanbieden op zijn eigen (commerciële, deels betaalde) website. NARA krijgt een kopie van de scans en de door Footnote toegevoegde metadata. Dit materiaal is gratis beschikbaar op de studiezalen van NARA, mag door NARA op CD-ROM en DVD worden gezet, en in fragmenten ook op de website. Na vijf jaar krijgt het NARA de volledige rechten over de scans en zullen ze gratis via internet worden aangeboden.

Ik ben niet heel goed ingevoerd in de materie, maar dat lijkt me een goede deal. Een deal die ook  weer actueel is geworden, nu het almachtige Google expliciet aangeeft geïnteresseerd te zijn in archieven. Ik denk dat er hele grote kansen liggen in samenwerking met commerciële partners. Vaak kunnen innovatieve bedrijven veel mooiere dingen doen met onze data dan wij (tip: blog van Tim de Haan:  Data Liberation Front op archief 2.0. Bekijk vooral ook het eerste filmpje). Maar archieven moeten zich niet met wat kralen en spiegeltjes laten afschepen. Content is heel veel waard in deze informatiemaatschappij, en content, dat hebben we!

P.S.: Net nu deze tekst helemaal klaar staat voor blogger, lees ik dit. Twee zielen,één gedachte denk ik ;-)